We zitten op het nieuwe brandweerdekbed in de kamer van zoons. Op rechts kijkt Oudste Zoon mij behoedzaam aan. Om zijn oren speelt een glimlach. Zal ze weer? Op links buldert Tweede Zoon het uit. Gewoon, omdat zijn moeder net hetzelfde deed. ‘Je oren water geven’, noemde mijn vader dat. Bij mij komt het water…
Voor de derde keer in een paar minuten vraag ik mij af of dit slim is. Ze zijn nog zo klein. Hun breintjes beperkt. Oudste Zoon veegt zijn tranen weg. De vraag of hij wat zachter wilde praten, was teveel. Toch lopen we hier; omgeven door graven. ‘Echt verdrietig hè mama’, zegt Oudste Zoon voor…