Dinsdagochtend, vier minuten voor de wekker, gaat opeens de telefoon van manlief. Met kleine oogjes van de slaap kijken we elkaar aan. Wie durft op dit tijdstip… Enigszins onhandig haalt hij het rinkelende ding onder de klamboe door. De naam van mijn zusje prijkt op het scherm. Meteen zijn we klaarwakker. De baby! Nu al?…
Alle feiten en fabels rondom ‘slow living’ ten spijt, ik ben nogal van de snelle variant. Even een boodschap halen, even lunchen, even zoons afleveren op een speeladres en dan snel verder met de volgende activiteit. Dat kan anders, vindt Peuterzoon sinds kort en dus zegt hij bij elk ‘kom, we gaan even…’ steevast: ‘Nee!’…