Opvoeden is een ding. Ook hier. Een continue zoektocht naar de balans tussen leren en laten leren, aandacht geven en zelf vermaken, hulp bieden en zelf ontdekken. Maar ik een curlingouder? Een moeder die het leven van haar kinderen vrijhoudt van tegenslag… Ik schud mijn hoofd. En dan schrijft Oudste Zoon (7) zich in voor…
Tijdens de maaltijd heb ik het met zoons over het uitsterven van diersoorten, naar aanleiding van de dood van het laatste noordelijke witte neushoornmannetje deze week. Tweede Zoon kijkt bedroefd: ‘Dat is echt zielig voor die neushoornvader’. Oudste Zoon: ‘Ik hoop dat er stiekem toch nog een rondloopt. Hebben ze de neushoorn trouwens geschoten?’ Ik…
Peuterzoon (3) komt met een beteuterd gezichtje en in zijn linkerhand een schaar de woonkamer in lopen. ‘Mam…? Wat gebeurt er als je met een schaar in de gordijnen knipt?’ Ik, in alle staten: ‘Wáár heb je met een schaar in de gordijnen geknipt? Waarom doe je dat? Nou, laat zien!’ Peuterzoon gaat mij voor…
We lunchen en ik vertel zoons over de manier waarop ik hun vader heb leren kennen. Ik: ‘…en toen kregen we verkering.’ Tweede Zoon (6): ‘Ik heb ook verkering.’ Ik, ontzet: ‘O ja? Met wie?’ Zoon: ‘Met mijn klas.’ Ik: ‘Met wíe uit je klas?’ Zoon: ‘Gewoon, de hele klas…’ Ik, fronsend: ‘Oké…’ Zoon: ‘En…
Met ingehouden adem staar ik naar het stationstorentje in de verte. Mijn ogen zien wel, maar registreren niets. Terwijl mijn blik afdwaalt naar de prunus waarvan de knoppen binnenkort steeds voller zullen worden, werken mijn hersenen op volle toeren. Wat is geschikt? Leegte. Wat viel op? In mijn bovenkamer blijft het stil. Waar kan ik…