Tweede Zoon komt de badkamer inlopen om zich om te kleden als hij ineens zegt: ‘Ik voel dat ik ergens bang voor ben, maar ik weet niet wat.’ Ik: ‘Ben je bang voor iets of voor iemand?’ Zoon: ‘Ik krijg gewoon heel erge kriebels in mijn buik als ik met mijn klas naar de gym…
De verkiezingsuitslag is bekend en tijdens de lunch vertel ik zoons dat de winnaar nou niet echt onze favoriet is. Oudste Zoon: ‘Nou, dan gaan wij het gewoon stiekem andersom doen. Dus als zij zeggen: ‘De Intertoys moet dicht’ dan doen wij de winkel juist open. En als zij de ijsberen niet willen redden, dan…
Een glimlach krult mijn mondhoeken terwijl ik mijn jas nog iets verder dichttrek. Het is fris buiten, maar het voorzichtige zonnetje belooft beterschap. Naast mij op de tuinbank zit Oudste Zoon, de aanstichter van de glimlach. In zijn handen houdt hij Snuffie, het nieuwste lid van onze familie. ‘Ja Snuf, je hoort er echt bij…
Oudste Zoon (8) komt thuis van freerunnen. Hij: ‘Zal ik iets heel leuks vertellen?’ Ik knik bevestigend. Zoon: ‘Ik moet negen dingen doen voor zwemdiploma-B. Hoeveel kan ik er al denk je?’ Ik: ‘Twee?’ Hij triomfantelijk: ‘Zeven! Nu hoef ik alleen nog maar iets met mijn voeten en tien kilometer borstcrawl. Makkie.’
Ik heb ruzie. Dikke ruzie. Mijn persoontje, opvoeden en het digitale tijdperk: het gaat gewoon niet door één deur. Nee, dan heb ik het niet over problemen met schermtijden en andere mijn-kind-wil-continu-online-taferelen. Het gaat vooral om het feit dat ik de ontwikkeling van mijn kroost tegenwoordig nog maar op één manier tot mij kan nemen:…
Ik rijd (tegen wil en dank, want ik vind autorijden hartstikke eng) samen met de kinderen ergens op de A12 als Tweede Zoon zegt: ‘Mam, je hebt het autorijden al aardig onder de knie. Je hebt op de heenweg tot nu nog helemaal niet gebotst.’ Ik, met grote glimlach: ‘Dank je wel, voel je je…