Kleuterzoon (5), achterop de fiets naar huis: ‘Ik weet al welk filmpje ik zo wil kijken.’ Ik: ‘Ik ga nog niet koken, hoor.’ Zoon: ‘Wat ga je dan doen?’ Ik: ‘Eerst de was.’ Zoon: ‘En na de was?’ Ik: ‘Een beetje opruimen.’ Zoon: ‘En wat ook?’ Ik: ‘Met jou kroelen.’ Zoon: ‘Oké.’ #inthepocket
We vieren ons 12-jarige huwelijksfeestje met zoons in de lokale poffertjeskraam, en manlief zegt: ‘Nou, jullie weten dat we vandaag 12 jaar getrouwd zijn, dus jullie hebben zeker wel een stukje of liedje bedacht.’ Zoons kijken verbouwereerd om zich heen. Kleuterzoon: ‘We kunnen “Stel mijn vertrouwen” zingen! Daar zit toch “trouwen” in?’
Vakantietijd, en we lopen met ons gezin door Annecy. Oudste Zoon: ‘Verschrikkelijk dit. We doen ook altijd wat jullie willen en nooit eens wat wij willen.’ Ik: ‘Gisteren heb je de hele dag in het zwembad gelegen. Het zag eruit alsof je dat best leuk vond.’ Zoon: ‘Verschrikkelijk. Ik ga echt niet de hele tijd…
Het was deze zomerperiode dat ik het ineens zag. Mijn gezin. Groot geworden. Geen middagslaapjes meer. Geen luiers. Geen campingbedjes. Geen kinderstoelen. Niet meer helpen uit- of aankleden. Niet meer voorlezen uit Nijntje of Bobbi. Geen eindeloze zoektochten meer naar ‘waar die speen nu weer ligt’. Wel eindeloze discussies: ‘Waarom dan, ik snap het niet?’…
Vanaf hun vijfde jaar krijgen zoons zakgeld. En nu is kleuterzoon vijf geworden. Hij: ‘Mam, waar is nu die zak?’ Ik: ‘Welke zak?’ Zoon: ‘Met geld?’ Ik, lachend: ‘Waarom zou je een zak met geld krijgen?’ Zoon: ‘Dat zei jij. Dat ik als ik vijf ben een zak met geld krijg.’