Heeft jouw kind Pokémon kaarten? Nou, de mijne wel. Een stuk of zeventig, om ongeveer precies te zijn. En ik vind er niets aan. Een paar weken geleden kreeg hij een fikse stapel van een klasgenoot. ‘Oké’, dacht ik, terwijl zoon gloeiend van trots de kaarten toonde. ‘En nu?’ Ik besloot voor de waait-wel-over-strategie te…
Tweede Zoon en ik fietsen naar huis. Hij noemt hardop de automerken die hij tegenkomt. Dan: ‘Mam, vanochtend zag ik een Porsche.’ Ik: ‘Cool.’ Hij: ‘Toen kon ik écht blij de dag op school beginnen.’ Ik, lachend: ‘Ja?’ Tweede Zoon knikt enthousiast. ‘Toen ik ‘m zag dacht ik: hé, een Porsche, dikke autóóó.’
Oudste Zoon komt uit school, pakt zijn fiets uit het rek en komt naast mij rijden. Hij: ‘Twee keer goed.’ Ik kijk opzij, de wenkbrauwen opgetrokken. ‘Wat is twee keer goed?’ Hij: ‘Ik weet heus wel wat je gaat vragen. Is je toets goed gegaan en hoe was het in de pauze. Nou: twee keer…
‘Klopt het dat je geen stukjes meer schrijft?’ vroeg laatst iemand toen ik met de fiets aan de hand op ons drietal wachtte. Ze was niet de eerste, en ook niet de enige. De tweewekelijkse reflecties ‘an public’ raken meer mensen dan alleen mijzelf. Herkenning blijkt het sleutelwoord. Niet voor niets zoek ik dus al…