5 lessen die ik leerde als maestro

Jaja, jullie weten het nu wel. De euforie van het meedoen – en winnen – van Maestro Bodegraven. Maar om het te vieren en het een plek te geven, doe ik nu eenmaal wat ik het liefste doe: erover schrijven. In 5 lessen. Want dirigeren was voor mij ook iets over het leven leren.

Les #1: Deel je dromen

Vorig jaar voorjaar deed ik met Rotary Bodegraven een schrijfproject in diverse groepen 7 van de gemeente Bodegraven-Reeuwijk. Thema: Durven Dromen. De kinderen vragen hun droom te delen, vroeg natuurlijk ook van mijn kant openheid van zaken. Dus vertelde ik keer op keer over mijn wens om ooit eens mee te doen aan dat ‘geweldige tv-programma Maestro’. Dat ontging één van de Rotaryleden die bij de workshop aanwezig was niet. Zo stond ik een ruimte week geleden ineens op de bok, en ging een droom in vervulling die nog toffer was dan ik ooit had durven dromen.

Les #2: Doe dingen die je nog nooit hebt gedaan

Nee, ik twijfelde geen seconde op de vraag of ik mee wilde doen. Maar het was natuurlijk wel eng. ‘Zo heb ik je nog maar weinig gezien’, zei manlief de ochtend voor het op-de-bok-moment. Een medekandidaat appte ik: ‘Ik ben mezelf aan het overtuigen van dingen als: ‘het is maar een spelletje’, ‘het hoeft niet perfect’, etc. Maar toch ook zin in. Sterkte de komende paar uur.’ En toen ik naar voren liep voor het eerste stuk, voelden de schoenen aan mijn voeten drie kilo zwaarder. Maar de euforie, de adrenaline, de ervaring voor zo’n orkest… Het smaakt naar meer. Veel meer.

Les #3: Geef jezelf

Het allermoeilijkste vond ik het overwinnen van de schroom. Het voelt toch gek om met je armen in het luchtledige te zwaaien. ‘Gebruik je gezicht’, zei manlief tijdens het oefenen. Ook dat nog. Dus parkeerde ik het hele gezin op bed en dirigeerde mijn stukken. Zoons begonnen keihard te lachen. Of deden mij na en trokken ondertussen de gekste bekken. Ze gingen naast mij staan en zwaaiden niet alleen met hun armen, maar ook met hun billen. Beetje bij beetje brokkelde de schroom af. Zodat ik er uiteindelijk kon staan. Als mezelf.

Les #4: Vier het feestje

Misschien komt het door de calvinistische roots van onze cultuur. Misschien is heeft de opvoeding toch nog wat van bescheidenheid voortgebracht. Ik voelde me blij, trots, maar twijfelde om het te delen. Iets met ‘je kop niet boven het maaiveld’. En wat dacht je van de vraag ‘wat zullen anderen ervan vinden..?’ Jammer eigenlijk. Want een feestje dat je voelt, mag je ook vieren!

Les #5: Deel uit aan anderen

Het feestje werd een feestje. Tweede Zoon juichte alsof hij zelf had gewonnen. Oudste Zoon liet trots de trofee op school zien. Buren brachten bloemen, een kaartje of felicitaties. Er waren blije gesprekjes in de supermarkt en op het station. Lieve reacties op sociale media. Wat is het heerlijk als anderen delen in jouw feestje. Iets waarin ik zelf vaak jammerlijk faal. Daarom neem ik mij vast voor om van wat ik nu heb ontvangen, veel vaker uit te delen.