Gedachtenpizza

Het maken van pizzadeeg is een van mijn lievelingsklussen. Dat je meel, gist, olie, zout en water in een bak kunt mikken en er vervolgens zo’n knapperige bodem verschijnt, vind ik een wonder op zich. Maar met name de tijd en inspanning die er in zo’n bodem gaat zitten – kneden, kneden en nog eens kneden – vind ik een zegen. De meest heldere gedachten komen in mijn hoofd naar boven als ik een stuk deeg te lijf ga.

Gisteren nog stond ik mij op het geelwitte mengel uit te leven toen ik ineens dacht: je moet meer tijd vrijmaken. Meer tijd om de onverwachte dingen – leuk en niet leuk – op te vangen. Meer tijd voor spontane ingevingen, meer tijd voor gedachten, meer tijd om gewoon om mij heen te kijken, meer tijd om te niksen. Meer tijd die zich gewoon voor mij uitstrekt zonder doelgerichte invulling.

Dat ik die gedachte kreeg, komt ongetwijfeld door onze tweede-zoon-viel-van-de-kast-met-gym-en-kwam-in-het-gips-ervaring. Je bent er gewoon de hele dag mee zoet. Schoenen aan, jas uit. Brood smeren. Kleurplaten vastplakken aan de tafel. Gevallen lego – want ja, dat moet nog steeds allemaal in een keer mee naar beneden, maar dan met een arm minder – in elkaar zetten. Dag werk. Hallo moederschap. Het stond alleen íets anders in m’n agenda genoteerd…

Ik doe het natuurlijk met liefde hè ;-). Maar ik loop dus wel – alweer – tegen die veel te volle weken aan. Prop elk leeg uurtje in mijn agenda vol met verschoven taken. Lig ’s nachts mezelf te overhoren of ik alle to do’s nog op een rijtje heb. En ben vooral als een idioot mijn huis aan het opruimen, dan heb ik tenminste nog érgens overzicht.

Onlangs vertelde iemand dat je goede voornemens het beste maar hardop kunt uitspreken, als een soort stok achter de deur. Zodat de oplettende lezer bij onveranderd prop-zoveel-mogelijk-activiteiten-in-zo-min-mogelijk-tijd-gedrag subtiel kan opmerken: ‘Jij had jezelf toch iets beloofd?’

Je begrijpt, die pizzabodem werd luchtiger en knapperiger dan ooit tevoren.