Hoe gaat het?

Ik vraag me de laatste tijd af of het nog goed mag gaan. Dat als je op de vraag ‘Hoe gaat het?’ zegt: ‘Het gaat goed’, je ook écht bedoelt dat het goed gaat. En dat de ander dat vervolgens accepteert. Zo van: ‘Hè, lekker joh!’. In plaats van fronsend de wenkbrauwen op te trekken en heimelijk te denken: jaja, dat zegt iederéén… Zodat je je haast begint af te vragen of je niet iets belabberdst over het hoofd ziet.

Alsof je pas meetelt als je het in ieder geval druk hebt. Minstens. Want achter die drukte zullen vast ook nog wat help-hoe-deal-ik-met-[zelf invullen]-thema’s leven. Dingen die je neerslachtig maken. Moe ook. Die je het leven ontnemen. Of in ieder geval de zin erin.

Begrijp me niet verkeerd, het is heel menselijk om al struikelend en worstelend door het leven te gaan. Jezelf tegen te komen. Niet te weten hoe je die opvoedklus nu weer moet klaren. De moed te verliezen. De plank flink mis te slaan. Maar het kan ook goed gaan. Zelfs middenin de worstelingen. Mag dat gedeeld worden? En ben je dan nog een gesprekspartner?

---

“Het kan zomaar zijn dat het écht goed gaat” 

Ik geef sociale media de schuld. Alweer. In ieder geval een beetje. Want na de ‘niemand-laat-zijn-ware-gezicht-zien’-hype zitten we nu met het geval dat goede verhalen gewantrouwd worden. Tenminste – disclaimer – dat denk ik. Of, laat ik het dichtbij houden, dat ervaar ik.

Daarom een klein pleidooi. Voor een hernieuwde acceptatie van de het antwoord ‘het gaat goed’. Want het kan zomaar zijn dat het écht goed gaat. Heerlijk toch?!