Het kwartje viel ergens ter hoogte van MacDonalds Bodegraven. Samen met Peuter- en Tweede Zoon had ik een retourtje Gouda gefietst. De eerste zat achterop, de tweede – de bikkel – fietste voor mij. Ik keek naar hem, daar op het lege fietspad. Wijdbeens duwde hij z’n trappers rond. Z’n rechterhand lag op het stuur, z’n linker hing ontspannen naast zijn lichaam. Z’n haren wapperden alle kanten op. Maar vooral fietste hij midden op de weg. En toen viel ‘ie dus, dat kwartje.
Nu fietst Tweede Zoon vaker – lees: altijd – midden op de weg. Maar nu, zonder naderend potentieel gevaar, zag ik het ineens. Ruimte. De vrijheid die hij ervaart om te doen wat zijn hart hem ingeeft. Om te zijn waar hij is. Om al de moeten, mitsen en maren waar zijn moeder hem dagelijks mee om de oren slaat, “Zoon! Aan de kant fietsen! Zoon!”, te laten waaien met de wind.
Je moet weten, het liep al een paar weken niet echt lekker in ons gezin. Geen grote problemen, maar wel een vorm van continue ordehandhaving. Om in politietermen te blijven spreken; we hadden het bonnenquotum voor de komende drie jaar al binnen. En daar werd het niet echt gezelliger van.
‘Sommige mensen hebben nu eenmaal meer ruimte nodig dan anderen’, merkte een collega (hij geeft sociale psychologie) die week al eens fijntjes op toen we het precies over dit onderwerp hadden. Hij: ‘Kijk eens naar de tafel waaraan wij zitten en de manier waarop jouw spullen daarop zijn verspreid.’ Een snelle blik was voldoende om te concluderen dat ik ruim tweederde van de tafel in beslag nam. ‘Dat zegt iets over je persoonlijkheid’, vulde hij glimlachend aan. Vlug stapelde ik mijn spullen op. Goed, waar hadden we het ook alweer over…?
Maar nu, met mijn blik op zoon, zie ik het ineens. Dat onmisbare ingrediënt in het recept van ons leven, dat ik veel te vaak vergeet toe te voegen. Ruimte.
“Ruimte is het verschil tussen opmerken en voorbij lopen”
Want met ruimte komt wellicht ook het gunnen. Of maakt een ‘Jongens! Voor de vierde keer… !’ plaats voor een paar minuten meer geduld. Ruimte is het verschil tussen opmerken en voorbij lopen. Tussen een knuffel en een huilbui. Ruimte schept tijd, creativiteit en spontaniteit, en daarmee meer ontspanning, oplossingen en plezier.
Terug naar het fietspad. Tegenliggers. Ik hoor mezelf weer roepen: “Zoon! Aan de kant!” Met een grote zwieper naar rechts belandt zoon weer waar hij ‘hoort’. Netjes binnen de lijntjes. Het lijkt het leven wel.
Tenminste, voor eventjes dan. Want waar Tweede Zoon is, is ruimte. #levenslesje
Geef een reactie