Ik wens je

2018. De naakte bladzijden van m’n – papieren! – agenda staren mij aan. Wat zal dit jaar brengen, en wat niet. Wat heeft het leven in petto voor 7 februari, 26 april, 14 augustus, 12 november? Ik voel vrijheid,  verwachting en onzekerheid. Vrijheid om de dagen met enthousiaste plannen te vullen. Verwachting van het onverwachte. Onzekerheid ook, zoals vanwege de verhalen die de krant, die onder mijn agenda ligt, vullen.

Ik weet niet wat er op de bladzijden van jouw agenda staat. Ik wens je hoe dan ook hoop, zoals volle bloemknoppen in de lente, mijn favoriete seizoen. Bloemknoppen die beloven: de zomer komt eraan! Licht. Blijdschap. Ontmoetingen. Rust. Ik wens je hoop omdat – dat geloof ik – 2018 zin heeft.

Ik wens je dromen om je naar uit te strekken. Niet alleen op zoele zomeravonden, maar ook als je handen eraf vriezen, of je druipt van de regen. Dromen van het soort: handen uit de mouwen, tanden erin. En ja, met het risico dat het flopt. Daarom wens ik je ook lef. Of liever nog lev, het Hebreeuwse woord voor hart.

Ik wens je ontmoetingen zoals Paddington en Knockels. Twee zoons hingen angstig om mijn nek toen deze twee filmkarakters met elkaar in aanraking kwamen op het witte doek. Ze haalden – na wat typisch mannelijke bombarie – het beste in elkaar naar boven. In de gevangenis nota bene.

---

“Ik wens je Leven met een hoofdletter” 

Ik wens je liefde, zoals de jongen tegenover mij in de trein. Hij heeft vanavond een afspraakje met ‘zuster Valerie’. Zijn ogen glimmen als hij over haar spreekt.

Ik wens je vooral dat je al die bladzijden van 2018 kiest voor het Leven. Ja, Leven met een hoofdletter. Zodat je elke dag, om maar even een modewoord te gebruiken, dankbaar achterom kan kijken omdat het was zoals het is bedoeld.

Gelukkig nieuwjaar!