Kies voor het leven

Kies voor het leven staat er in Deuteronomium 30:19b. Ik moet de laatste dagen steeds aan die tekst denken als ik het nieuws lees. En dan met name het nieuws over het thuisonderwijs. Wat een ellende; je koters de hele dag over de vloer, ze ook nog eens lesgeven, de hele dag politieagent spelen, én ondertussen je eigen werk op orde houden … Hoe houden we het vol? Niet. Tenminste, volgens al die berichten.

Kies voor het leven dacht ik toen ik mijn eigen combinatieklasje (groep 3, 5 en 6) overzag. Nee, ze vinden het niet ideaal. Nee, ik ook niet. Maar hé, dit is het. Hier moeten we het mee doen. Dus doen we het ermee.

Kies voor het leven sprak ik mezelf toe toen Jongste Zoon na tachtig keer uitleggen nog steeds niet snapte dat drie keer tien dertig is. Het ongeduld kwam haast uit m’n oren. Zoon wist niet meer waar hij de moed vandaan moest halen. ‘We stoppen ermee’, zei ik tegen hem. ‘Zoon, ik en rekenen is vandaag geen combinatie’, appte ik de juf. En toen gingen we schrijven. Veel beter.

Kies voor het leven herhaalde en herhaalde ik toen ik de troep in huis overzag. Ik houd van schoon en netjes, zeker in drukke tijden. Een wasmand zonder kop erop. Een vloer zonder stofvlokken. Een vensterbank waarop je een boek kunt neerleggen, zonder dat er je een niesbui krijgt. De lego op zolder. De auto’s in de daarvoor bestemde mand. Ik neem er nu elke avond bewust de tijd voor, zodat de nieuwe dag opgeruimd begint. In mijn huis én in mijn hoofd.

---

“Kies voor het leven wil ik je graag zeggen. Er ís zoveel leven. Ook nu” 

Kies voor het leven zei Echtgenoot in een wat andere bewoording toen ik dit weekend om 21.30 uur eindelijk klaar was met de was en constateerde dat er amper tijd over was om iets te doen waar ík zin in had. Diezelfde ik werd zwaar chagrijnig, zei geen woord meer en voelde zich zieliger dan ooit. Het hielp niet. Voor niemand.

Kies voor het leven wil ik je graag zeggen. Er ís zoveel leven. Ook nu. Zoek ernaar. Zie het. Klaag, en bedenk een plan. Chagrijn, en probeer het vervolgens weer. Nee, het is niet ideaal. Voor niemand. Maar hè, dit is het. Hier moeten we het mee doen. Ik schrijf het met net zoveel overtuiging als schroom. Ik heb geen bedrijf dat op instorten staat. Geen huwelijk dat bijna op de klippen loopt. Geen kinderen met ingewikkelde achterstanden. Geen ziekte of andere diagnose die het leven extra moeilijk maakt, en wat al niet meer. Ik heb wel een pen en een boodschap die continu door mijn hoofd suist: houd vol en kies voor het leven.