Modderhoofd

Daar sta je. Fier rechtop. Twee helderblauwe ogen glinsteren ondeugend onder je lange wimpers. Je witte donshaar krult van het zweet. Op je wangen mengen zand, aarde en snot zich tot donkergrijze kledders. Om je mond een tevreden grijns. Een felgroen schepje bungelt tussen de vingertjes van je linkerhand. Uit de dikke luier komt een niet mis te verstane geur. Je kleine voetjes zijn in blauwe mini-crocs gestoken, links in rechts, rechts in links. En dan is er die enthousiaste uitroep: ‘Mam! Ik ben er weer!’

Niet dat je echt bent weggeweest. De afgelopen dertig minuten zat je in de zandbak, zo’n tien meter verderop. Je groef een kuil, gooide ‘m weer dicht, begon een nieuwe kuil, veegde ondertussen je handen nog maar eens aan je wangen af, en zo tikten de minuten weg.

Maar nu ben je er weer. Helemaal. Gewoon zoals het moment zich aandient. Je neemt de tijd. Hebt alle aandacht. Je bent blij, gewoon omdat je er bent. Je maakt je niet druk over het zand in je haren, de grijze vegen op je wangen of de geur die je verspreidt. Je denkt niet aan wat geweest is of wat nog gaat komen. Het hier en nu is wat je enthousiast, tevreden en vol verwachting maakt.

Ik ben trots en ook jaloers op je, lieve Peuter. Je neemt het leven zoals het komt. Accepteert jezelf met rechte rug en opgeheven modderhoofd.

Ik weet ook niet wat nog gaat komen, maar ken wel iets van wat geweest is. Blijf nog maar lang zo fier en tevreden op je beentjes staan. Laat je niet gek maken door wat je hoort. Niet beïnvloeden door wat je ziet. En laat je gedachten zich vullen met alles wat waar is, alles wat respect verdient, alles wat goed is en zuiver, alles wat het waard is om van te houden en alles wat eer verdient. Al zit je van top tot teen onder de modder, jij kunt dan dit leven aan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *