|
||
De kerk en ik
Zes maanden geleden ging de kerk op slot, en nu wil ik niet meer terug. Ik zou het iets minder plompverloren kunnen opschrijven. Dat heb ik ook geprobeerd, een keer of twintig. Het verandert alleen niets aan de situatie. De kerk en ik … het gaat even niet.
Het begon de eerste zondag van de lockdown, voor de spiegel in de badkamer. Ik weet het moment nog precies, want het voelde als een bom die explodeerde. Zonder geluid, met gevoel. Ik hoef niet meer. Dat was wat ik dacht: ik hoef niet meer.
Als ik dit opschrijf, zijn er vele weken, vragen en gedachten gepasseerd. Hoe komt het toch dat de kerk niet meer past? Mag je dat eigenlijk wel denken? Het gaat toch niet om mij? Ik hoor toch trouw te zijn? Denk ik dat het ergens anders beter is? En wat is beter dan precies? Zegt dit hele proces überhaupt iets over de kerk, of vooral over mezelf? En hoe kom ik daar in vredesnaam achter?
‘Niet elke vraag heeft direct een antwoord nodig’, zei een lid van onze huisgroep wijs, toen ik mijn verhaal deelde. ‘Je hebt op dit moment moeite met de kerk. Prima. Laat het maar bestaan, en kijk wat er gebeurt.’ Daar zit ik dus nu. Soms in de stilte, dan weer in de storm van het ‘niet weten’. Ondertussen probeer ik het ‘prima’ te vinden. En dat is moéilijk! Zeker voor een controletijger zonder geduld, zoals ik.
“Niet elke vraag heeft direct een antwoord nodig”
In het ‘niet weten’ groeien inmiddels wel dingen die ik ineens heel zeker weet. Dat ‘recht doen’ voor mij een heel belangrijk thema is. Dat de wereld in de fik staat. Dat er zoveel mensen alleen, bang, op de vlucht, misbruikt, onderdrukt, ziek, hongerig en wat al niet meer zijn. Dat ik geloof dat wij Gods handen en voeten zijn. En we als christenen geroepen zijn om ons juist over die dingen druk te maken. Allemaal veel te grote thema’s voor een mensje zoals ik, en daarvoor is er dus (onder meer) die verdraaide kerk.
‘Waarom moet heel de mensheid weten wat jij denkt’, vraagt Echtgenoot als ik deze blog met hem deel. ‘Omdat ik behoefte heb aan reactie. Aan de meningen, gedachten en verhalen van anderen om die van mij aan te spiegelen’, vertel ik hem. Want uiteindelijk hebben al die vragen een antwoord nodig. Toch?
Marieke Bos
Op 29 september 2020 om 19:34 uur
Esther, bedankt voor het onder woorden brengen van je worsteling.
In mijn hart en gedachten leven al lang deze zelfde thema’s, gevoelens, conflicten.
Ik ben er ook niet over uit. Één ding ervaar ik wel: geloven kan ik niet alleen.
We hebben elkaar nodig. Maar hoe..
En hoe verzuip je niet in deze grote vragen en blijf je toch trouw aan dat wat in je leeft.
Vanuit de helikopter weer terug naar je eigen tuin en menszijn en soms weer in die helikopter.
Ik weet het ook niet, een ding wat mij soms helpt is weer terug naar Job en God: waar was je toen ik de aarde maakte?
En weer worstelen met de vraag: maar hóe dan?
Is het echt de bedoeling dat we onze huizen bouwen, steeds groter, ouder worden, op vakantie gaan, geld doneren, bidden, druk maken om van alles en nog wat.
Ik weet het niet.
Dit is zomaar even een reactie.
admin
Op 9 november 2020 om 16:54 uur
Hoi Marieke, superbedankt voor je bericht. Ik had ‘m dus nog helemaal niet gezien (lekker suf). Lief en mooi. Samen worstelen we verder. Het helpt al om te ontdekken dat je er niet alleen in bent. Bless!
Gijs
Op 28 oktober 2020 om 12:09 uur
Ha Esther, ik geniet altijd enorm van jouw hart- en hersenspinselen. Wat de gedachtes ook zijn die je verwoord, het blijft genieten! Ook van dit stuk geniet ik, ondanks de ondertoon van onzekerheid, onmacht en het misschien wel ‘anders’ willen.
Ik wil je bemoedigen met de gedachte dat God de Nederlands Hervormde Kerk te Bodegraven niet alléén als Zijn gemeente ziet. Hij ziet JOU als Zijn gemeente… als Zijn bruid. En waar die gemeente (jij dus!) zich bevindt om ‘gemeente’ te kunnen zijn is voor Hem niet belangrijk.
Voor God is het belangrijkste dát JIJ Zijn gemeente bent en Zijn koninkrijk hier op aarde wilt laten zien. Dat kun je in een kerk doen. Het is fijn om mensen om je heen te hebben die ook in God geloven en waar je fijn mee kunt praten over dit geloof.
Het is soms nóg fijner om vanuit jouw ‘gemeente-zijn’ er te zijn voor mensen die dit niet kennen maar er wél naar verlangen. Die in stilte verlangen om Jezus te leren kennen maar niet weten hoe ze de eerste stap kunnen nemen omdat de drempel van de kerk zo hoog is. Vooral nu we onszelf ook nog moeten inschrijven!
Wees dan maar ‘gemeente’ voor die mensen die deze drempel te hoog vinden zodat ook zij mogen uitgroeien tot een bruid van Jezus. Dan groeit de gemeente zoals God deze bedoeld heeft. Daar heeft de Lock-down geen invloed. Laat Gods liefde zien zoals Hij deze bedoeld heeft (1 kor 13) en je zult bemerken dat je zelf ook getroost zult worden in je onrust en onzekerheid.
Je bent een mooi mens… Zijn bruid (en daarmee Zijn gemeente)!
admin
Op 9 november 2020 om 16:56 uur
Ha Gijsbert, wauw, ik had je reactie nog helemaal niet ontdekt. Heel erg bedankt. Wat een mooie bemoediging, vooral gewoon stil van. Nogmaals bedankt!
Charissa
Op 7 november 2020 om 09:39 uur
Als je er ooit aan toe komt moet je het boek ‘De mens is niet alleen’ van Joshua Abraham Heschel lezen. Zo mooi en zo veel ruimte voor twijfel. Zo heilig en zo menselijk.
admin
Op 9 november 2020 om 16:57 uur
Thanx voor de tip. Klinkt als een goed boek, zeker nu.