|
||
Om gek van te worden!
Volgens Julia Cameron, auteur van The Artist Way, werkt het als een trein. Elke ochtend beginnen met drie pagina’s pen op papier. Drie bladzijden schrijven wat in je opkomt. Je zou het volgens Cameron brain drain (hersenafwatering) kunnen noemen, want dat is precies een van de belangrijkste functies die de pagina’s hebben: al het gedoe dat tussen jou – in dit geval mij – en de rest van de dag instaat een plek geven. Op papier dus. Om het vervolgens kwijt te zijn. Nou, ik heb het nodig.
Ik sta namelijk op het punt gek te worden. Of eigenlijk ben ik het al. Gek van al die dingen waar ik mij wel vaker aan irriteer, maar die nu gewoon even onoverkomelijk zijn. Van de woonkamerdeur die altijd open blijft staan, terwijl ik al honderd keer gezegd heb… Van zoons die drie minuten met de Lego spelen, om vervolgens voor vijf minuten naar de Duplo te verkassen. Enig idee wie de bende mag opruimen? Van de zoon die nog steeds in zijn broek plast. Van de wasmand die al-tijd uitpuilt.
Van de regen, waardoor we al drie weken binnen zitten. Whaaa! Van onze zwarte traploper die al binnen een halve dag na het stofzuigen aan een nieuwe schoonmaakbeurt toe is. Van de peuter die weigert z’n korstjes op te eten. Van zoons die overal en altijd de beste, eerste en snelste moeten zijn.
Ik word gek van het feit dat ik al weet wat er vanavond voor mijzelf in de zak zit. Dat ik gisteren alwéér mijn handschoenen in de trein liet liggen, en dat niemand even van zijn beeldscherm opkeek om mij daarop te attenderen. Van al die volle agenda’s, waardoor er weinig ruimte is voor spontaniteit.
“Van al die onnozele ‘mamaaaaa-vragen’: denk nou toch zelf eens na!”
Van alle avonden dat ik te lang onder de douche sta, terwijl ik mij had voorgenomen water te besparen. Van het overlopende, vieze bakje groenteafval, dat staat te wachten totdat een van ons eindelijk door de kou naar de container loopt. Van het ‘dit is al de vierde keer dat ik zeg dat je je schoenen aan moet doen’ en er nog geen beweging in komt. Van al het chagrijn, omdat we gewoon moe zijn.
Ja, ik word gek van het gejank als het etenstijd is, terwijl het filmpje nog niet is afgelopen. Van al die onnozele ‘mamaaaaa-vragen’: denk nou toch zelf eens na! Van de schoolgym op dinsdagmiddag die nog steeds niet in het ritme is opgenomen. Van al die ongezonde pepernoten. Dat nog-steeds-te-plannen-tripje naar de stad. Als zoons weer eens met hun eten mieren…
Zo, en nu ga ik ’t heerlijk avondje vieren.
Bep Veenstra
Op 6 december 2017 om 12:45 uur
Hoi Esther, wat is dit herkenbaar! Hoeveel moeders hebben dit alles moeten doorstaan? Ik ook. ..het was op een druilerige, donkerige saaie morgen in de herfstvakantie. Papa naar zn werk. Mama FIJN met de kinderen thuis. Er werd mij toen dagelijks verteld welk een voorrecht het wel was dat ik niet hoefde te werken maar fijn bij de kinderen kon blijven. OH WAT WAS DAT FIJN ZEG! Op die druilerige herfstmorgen waren alle drie mijn schatjes tot het uiterste geprikkeld en maakten om een kleinigheid de grootste ruzies die gepaard gingen met schreeuwen, janken en gooien met speelgoed. Het hield maar niet op. Ook ik werd er gek van! Ik begrijp nog niet dat ik het lef had, maar ben gewoon een poosje naar dorp gegaan. Bij Zeeman 3 puzzels gehaald, en weer naar huis terug. Daar zaten mn schatjes, behoorlijk ongerust en geschrokken omdat mama weg was. Maar de ruzies waren omgeslagen in een vertederende saamhorigheid. We hebben samen iets lekkers gedronken, gezegd dat ze nooooit meer vervelend zouden zijn.
Ik gaf hen alle 3 een puzzel van 1 euro bij Zeeman en hadden verder een hele fijne dag!
admin
Op 8 december 2017 om 08:48 uur
Haha, wat een heerlijk verhaal. Soms moet je inderdaad eens iets heel anders doen om de negatieve spiraal te doorbreken. Mooie inspiratie :-).
tineke
Op 7 december 2017 om 10:55 uur
🙂 lekker!! zo herkenbaar. haha. zet m op!