Bijna vier weken duurt het dus. Vier weken om te landen in een situatie die ik eerder niet kende. Vier weken om te ontdekken wie ik ben als alles verandert. Wie wij zijn. Ik vind het leuk, die ontdekkingstocht. Waarschijnlijk omdat het meevalt en goed gaat. Dat kan ook anders. Ik heb al te veel verhalen gehoord van mensen voor wie deze crisistijd een catastrofe is. Als jij het bent; ik denk aan je. Echt. Houd vol!
Ondertussen voelden de afgelopen weken als een nieuw soort kraamtijd. Ineens is de wereld veranderd. Dit keer geen baby, maar een heel gezin dat op een nieuwe manier moet samenleven. Nieuwe regels. Nieuwe patronen. Nieuwe vaardigheden. Wat werkt? Wat werkt niet? Wie ben ik als alles verandert? Wie zijn wij?
Dat lesgeven hè – ik durf het bijna niet hardop te zeggen – maar dat vind ik dus het leukste. Zien hoe mijn kinderen leren. Helpen om te begrijpen. Aanmoedigen. Streng zijn. En dan lukt het ineens. Of ineens niet meer. Een boek vliegt door de kamer. Het potlood volgt. Ruzie maken. Afkoelen. Hup, weer aan het werk. Waarom werkt het? Ik weet het niet. Misschien veranderen we zelf als alles verandert.
“Het einde van de middag. Dan is het op en overvalt het me vaak ineens”
Het einde van de middag. Dan is het op en overvalt het me vaak ineens. De situatie. Het feit dat we nog weken moeten. Het schakelen tussen werk, thuis, aandacht voor de mannen en tijd voor mezelf. Het gemis aan sociale contacten. Zoveel mensen die telkens door mijn hoofd gaan: hoe zou het met hen zijn? Met haar? Met hem? Maar ik heb geen zin meer om mijn telefoon erbij te pakken. Te veel beeldscherm elke dag.
En dan ineens weer de routine. Koken, eten, in bad, naar bed. Intens geniet ik van de klussen die ik eerder zo verfoeide. Bekende handelingen. Gewoon nog hetzelfde als altijd. De was. Opruimen. De vaatwasser. Voorlezen uit de Koning van Katoren. Alsof we toch nog iets beleven, veilig vanuit ons bed.
We beginnen dus te landen. Zijn aan het ontdekken wie wij zijn – wie ik ben – als alles verandert.
Geef een reactie