|
||
Ontsnapt
Ik sta als aan de grond genageld. Shit. Zojuist is ons konijn voor de derde keer ontsnapt, en nu heb ik gezien hoe. Met een triomfantelijke kop heeft hij even in mijn richting gekeken, om vervolgens naar de tuin van de buren te hobbelen. ‘Die zien we nooit meer terug’, zeg ik tegen mijn oudste en jongste zoon, die op het lelijke woord zijn afgekomen en nu naast mij staan. ‘We moeten erachteraan!’, roep Oudste Zoon strijdlustig. Maar ik heb de strijd al opgegeven. ‘Dat lukt nooit meer.’
Ze beginnen allebei te huilen. Tranen met tuiten. ‘Oké, we gaan het proberen’, geef ik nog niet erg overtuigd toe. ‘Haal de wasmand’, instrueer ik de oudste. Die tactiek heeft eerder deze week – in het donker, zonder jas, in de stromende regen, tegen het vriespunt – ook z’n vruchten afgeworpen. Zelf gebruik ik de tijd om diep adem te halen en manlief te appen: ‘Konijn alweer weg. En nu?’
‘Zal ik naar de buren gaan, dan jaag ik Snuffie terug naar de tuin’, zegt Oudste Zoon als we eenmaal buiten staan. ‘Nee!’, roep ik. ‘Straks rent ‘ie door de poort naar de weg. Dan zijn we ‘m echt kwijt.’ Zoon slaat zijn armen over elkaar. ‘Wat doen we dan?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Een bakje voer op het gras zetten? Hopen dat hij terugkomt? Wachten?’
Oudste Zoon is het er niet mee eens. Ondanks mijn tegensputteren rent hij – geflankeerd door Kleuterzoon – naar de tuin van de buren. ‘Ik zie Snuffie, mama’, hoor ik over de heg. En even later: ‘Hij komt eraan hoor. Nu!’ En inderdaad, nog geen twee tellen later komen twee grijswitte oortjes door de heg.
Dan gaat het snel. Snuffie rent op het voer af. Eet. Ik hef de wasmand. Bam! Gevangen. Again. ‘Ik heb hem!’, roep ik triomfantelijk. ‘Goed zo mam’, roept Oudste Zoon, die als een soldaat met een missie in de tuin van de buren staat geposteerd, terug. En dan: ‘Ik kom eraan.’
“Ik ben beretrots op mijn zoon die niet alleen het konijn, maar ook zijn moeder redt”
Blinde paniek volgt. Bij mij dan. Want hoe haal je een konijn onder een wasmand vandaan zonder dat hij wéér ontsnapt? ‘Ik help je wel’, verzekert Oudste Zoon koel. We schuiven een plaat hout onder de wasmand en tillen het geheel op. ‘Kom maar, mam. Het lukt. Deze kant op. Zie je?’ Ik knik. Hij heeft gelijk. Opnieuw.
Het is een eind-goed-al-goed-verhaal. Snuffie heeft hokarrest tot de barricades weer voldoen. Manlief lacht zich suf. Tweede Zoon vindt het zielig dat zijn konijn nu opgesloten zit. Oudste Zoon vindt de maatregelen niet stevig genoeg en pleit voor twee dagen zonder voer. Kleuterzoon is allang blij dat de heisa achter de rug is. En ik ben beretrots dat ik een zoon heb die zijn hoofd zo koel houdt dat hij niet alleen het konijn, maar ook zijn moeder redt.
Bep Veenstra
Op 11 februari 2020 om 17:21 uur
Wat mooi Esther! Nu nog een flinke sneeuwstorm en een boze buurman, en je hebt een kerstverhaal. Gelukkig hoefde Snuffie niet in de pan