|
||
Pot***dorie
Hij zegt het als de duplotrein van de rails rijdt. Als hij geen snoepje krijgt. Of als zijn broertje de ‘tatu’ afpakt. Hij zegt het als hij naar bed moet. Z’n jas moet ophangen. Of gewoon als hij er zin in heeft. Dus nu zit hij beteuterd in de hoek. Op de strafstoel. Potjandorie.
‘Ik vind het gewoon niet netjes als je dat zegt’, had ik hem al tientallen keren toegesproken. ‘Mag ik dan wel pot zeggen’, had hij poeslief gevraagd. Van mijn stuk gebracht wist ik niet zo snel wat ik moest antwoorden. Potjandorie.
Manlief komt thuis. ‘Waarom zit hij in de hoek?’ Ik leg het uit. ‘Weet je van wie hij dat heeft?’, informeert hij grinnikend. Ik protesteer nog een paar minuten, maar weet al snel niets meer in te brengen. Potjandorie.
We besluiten het op een akkoordje te gooien. Zoon en ik. Allebei zeggen we nooit het pot-woord meer.
Het is een paar dagen later. We zitten aan tafel. Niemand luistert. Het lijkt het huishouden van weetikwie wel. Potjandorie.
‘Mam! Je zei het weer!’ Ik: ‘Sorry zoon, ik zal het niet meer doen.’ Echtgenoot: ‘Nu moet mama op de strafstoel.’ Zoon kijkt verward van de een naar de ander. Hoopvol vraagt hij zijn oudste broer om hulp: ‘Moet mama dat echt?’ Broer haalt zijn schouders op. En ook papa houdt zijn kiezen op elkaar. Gelaten wacht ik op het vonnis. Zoon: ‘Nee hoor mam, je mag het gewoon niet meer zeggen.’
Potjandorie, dat is pas liefde.
ilse
Op 2 februari 2016 om 16:26 uur
Achhh wat lief van hem…
en herkenbaar hoor… uit je eigen mond klinkt het toch wat minder heftig dan uit zo’n klein kindermondje… …ietsmet2maten ;)…
Knap dat je het nu samen aan het afleren bent
Groetjes Ilse
hannah
Op 2 februari 2016 om 22:35 uur
Haha geweldig! Ik heb dat dus met ‘sukkel’, ja egt heel slecht… ik heb alleen al wel op de mat gezeten, onze ‘nadenk’ plek. Want ‘straf’stoel kan natuurlijk egt niet hè. ..