Recht is niet krom

Respect. Trots. Teleurstelling. Verlangen. Het giert kriskras door mijn hoofd en lichaam als ik de (kranten)artikelen over de protesten in Hong Kong en #BlueforSudan lees. Respect omdat al die mensen gaan staan voor dat waar ze in geloven. Plaatsvervangende trots vanwege hun moed. Teleurstelling omdat ik misschien wel hetzelfde voel, maar er (vaak) niet naar handel. Verlangen, om het activisme dat ik diep vanbinnen voel eens wat meer vrijheid te geven.

Want er gaat zoveel mis in de wereld. ‘Er gaat ook veel goed’, hoor ik de optimisten zeggen. En dat gebeurt zo vaak als er iets wat mis is aan de kaak wordt gesteld. Ik hoor: Het is inderdaad erg dat er zo veel plastic in zee verdwijnt, en op die manier onze aardbol om zeep wordt geholpen. Maar ik scheid toch mijn afval?

Zaak afgedaan.

Of: Het is inderdaad misselijkmakend dat honderden vrouwen en kinderen dagelijks van zeer vroeg tot zeer laat onder bizarre omstandigheden aan onze kleding werken. Maar weet je wel hoe moeilijk het is om ‘goed’ van ‘fout’ te onderscheiden. En wat gebeurt er met al die vrouwen en kinderen als ik hun spullen niet meer koop? Wist je trouwens hoe duur duurzaam is…?

Over tot de orde van de dag.

Ik denk aan al die Poolse medemensen in ons dorp, die in huizen wonen waar ik het nog geen minuut uithoud… Daar hebben ze toch zelf voor gekozen? Ze accepteren tenslotte zelf het (lage) loon. Wat kan ik trouwens aan huisvestingszaken doen? Daar heb je toch de overheid en dat soort clubs voor?

Zaak afgedaan.

Woest kan ik worden om de ongelijkheid, maar ook om de onverschilligheid. Waar is de wil om op te staan tegen het onrecht dat onze samenleving teistert? Wanneer zeggen we eindelijk hardop tegen elkaar dat we het flink verprutst hebben? Dat we vastzitten in een systeem waarin krom het nieuwe recht is geworden…

Geef het tijd, zegt mijn verstand tegen mijn gevoel. Er zijn bewegingen op gang… probeer ik te relativeren. Het helpt allemaal niet om mij te ontdoen van die ene vraag: wat doe ik – NU – om recht weer recht te laten zijn. Betaal ik de juiste bedragen voor de juiste diensten? Consumeer ik wat de aardbol kan verdragen? Aan wie (en wat) geef ik mijn tijd en aandacht? En wanneer – wannéér – heb ik eens het lef om met vlag en spandoek de straat op te gaan om te gaan staan voor dat waar ik in geloof.