Speurtocht voor jongensmoeders

Twee jaar geleden wist ik het zeker: kinderfeestjes doen we vanaf een jaar of acht buiten de deur. De herrie, het temperament, de snelheid … een jongensfeestje bijbenen heb ik gewoon niet onder de knie. De kaartjes voor het feest-op-locatie van onze 10-jarige waren dus geregeld … en toen gooide Rutte de boel op slot.

In een vlaag van onnadenkendheid vroeg ik onze oudste: ‘Wat doen we nu?’ Het antwoord liet weinig ruimte voor de onderhandeling die ik voor ogen had: ‘Thuis.’ We hadden nog vier dagen voor de voorbereiding.

Terwijl ik dit opschrijf, schaam ik me vier keer in de rondte. Ik besef maar al te goed dat er talloze gezinnen zijn die niet eens de keuze hebben om uit te gaan. Een luxeprobleem, dat is het. Want ergens middenin de voorbereidingen werd me één ding glashelder: er is niets mis met een groep stuiterende jongens in huis, er is iets mis met mijn verwachtingspatroon.

Ik stond namelijk gemondkapt in de Hema om een leuk, klein cadeautje te vinden voor de speurtocht-voor-grote-jongens. Wat drie minuten zou kunnen duren, ontaarde in een speurtocht-voor-jongensmoeders. Ruim drie winkels verder drentelde ik uiteindelijk voor het 1-euro-schap van de Blokker, maar ‘nee, te kinderachtig’ of ‘hmm, te saai’. Ik vond uiteindelijk een scheetzak. Vet grappig, toch?

Ik kocht ook kaarsen, en velletjes kaarsvet om ze te versieren. Zoon wilde film kijken, met cola. Er was dus de speurtocht. So far, so good.

En toen werd het zaterdag en haalde ik de presentjes uit de tas. Ik keek ernaar en dacht: Shit, ze vinden het vast niets. Zal ik nog even naar het dorp voor iets beters, leukers … ‘Doe normaal’, zei Echtgenoot.

Vervolgens pakte ik de kaarsen, en dacht: Zijn kaarsen eigenlijk wel iets voor jongens? Nee, ze vinden het vast hartstikke meisjesachtig. Moeten we dan wel … Tegen Echtgenoot zei ik niets. Ondertussen zag ik onze nerveuze tienerzoon – komen ze nou al bijna – en werd zelf nóg nerveuzer: als het maar goed zou gaan, als hij maar blij zou zijn.

---

“Het is nu al de leukste dag ooit, en we gaan ook nog friet eten” 

Een paar uur later stapte Echtgenoot het huis binnen. Hij: ‘Weet je wat je zoon zei, toen we iedereen hadden thuisgebracht?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het is nu al de leukste dag ooit, en dan gaan we ook nog friet eten.’

Nu weet ik het dus zeker: kinderfeestjes vieren we vanaf een jaar of acht nog steeds gewoon thuis.