|
||
Te braaf
‘Doen we met zijn allen goed genoeg ons best?’ kopte de krant vanochtend. Ik bladerde meteen door naar het betreffende artikel, en gromde ondertussen en verwensing. Ik ben namelijk zo iemand die zich graag aan de regels houdt. Op een paar uitschieters na – daarover later meer – durf ik me in de openbare ruimte niet te misdragen. Dat laatste is belangrijk om te vermelden, zodat dit verhaal ook de goedkeuring van Echtgenoot kan wegdragen. Thuis lijken de regels op de een of andere manier wat minder strak.
Volgens het artikel (en gedragsonderzoek) houdt ongeveer de helft van de Nederlandse bevolking zich aan de regels. Het zouden zomaar de ‘preciezen’ kunnen zijn. Het deel van de mensheid dat braaf doet wat van hen verwacht wordt. Je hebt ook de ‘rekkelijken’, zij interpreteren regels liever op hun eigen manier.
Ik weet inmiddels dat ik tot de eerste groep behoor. Ik kan echt in de stress schieten als Echtgenoot roept dat het verkeerslicht op ‘donkergroen’ staat, en dus doorfietst. En wat dacht je van het schoolplein waar ik braaf 1,5 meter afstand probeer te houden, totdat iemand zich ertussen propt en ik langzaam klamme handen krijg. Ben ik mijn mondkapje vergeten, dan rijd ik liever terug naar huis om ‘m te halen, dan dat ik me zonder in de winkel vertoon.
Nu ik erover nadenk, loop ik al sinds mijn jonge jaren graag in de pas. Ik moet denken aan de keer dat ik op elfjarige leeftijd voor de lol aan een bel trok, ergens in ons dorp. Het draaide uit op een fiasco toen een of andere gast – ik vermoed ergens richting de twintig – onze verstopplek ontdekte en sommeerde ‘sorry’ te gaan zeggen tegen de ‘arme mevrouw’. Ik gehoorzaamde. Braaf. En liet me zelfs overhalen om haar vermiste kat te zoeken. #zucht
Of die keer dat we onze tekenleraar wilde terugpakken en soesjes met scheerschuim voor hem maakten. We hadden de grootste lol, maar toch controleerde ik bij de lerares biologie voor de zekerheid of scheerschuim in eetbare vorm wel verantwoord was. Stelde Echtgenoot in onze verkeringsjaren voor om ’s nachts over een of ander campinghek te klimmen om naar het strand te gaan, dan weigerde ik pertinent. En toen we tijdens een zomervakantie de Zwitserse grens overstaken en ontdekte dat een van de paspoorten verlopen was, wist ik niet hoe ik het had.
“Ik kan wel een persconferentie gebruiken waarin de premier vertelt dat falen er hartstikke bij hoort”
Sindsdien gedraag ik me zoals het hoort. Ook in tijden van corona. En dat is het ‘m nu net. Je hebt geen leven als je je anno nu aan alle regels wilt houden. Want dan is daar ineens die rekkelijke bekende die toch je huis binnenstapt, terwijl er net drie de deur uit zijn gegaan. Sta ik peentjes te zweten terwijl de groep wachtenden voor de roltrap van station Utrecht Centraal aanzwelt. En continu dat karretje ontsmetten voordat je de supermarkt ingaat … er bestaat ook iets als geduld, waar ik dan weer betrekkelijk weinig van bezit.
Lang verhaal kort: ik kan wel een persconferentie gebruiken waarin de premier de preciezen vertelt dat falen er hartstikke bij hoort. Dat in ieder geval de helft van de mensheid stinkend hard z’n best doet. En dat je daarom niet meteen de-grootste-sukkel-op-aarde bent (dat kunnen preciezen zomaar denken) als het een keer niet lukt. En dat krantenkoppen als ‘Doen we met zijn allen wel goed genoeg ons best?’ vanaf nu verboden zijn.
Charissa
Op 7 november 2020 om 09:34 uur
Ik behoor tot de rekkelijken. Sure. Dus uitkijken met mij… Ha ha.
admin
Op 9 november 2020 om 16:56 uur
Hi, had deze reactie nog niet eens gezien. Haha. I know. Eerlijk gezegd lijkt het me heerlijk om rekkelijk te zijn. Dus geniet van alle vrijheid, en blijf ondertussen gezond ;-).
Bart
Op 14 november 2020 om 19:09 uur
Het gezicht van dhr Van Dijk kan ik nog steeds voor me zien…
admin
Op 15 december 2020 om 20:11 uur
Hahaha! Wat goed. Leuk dat je dat deelt.