Tiener de zus

Met mijn voeten al op de trappers, steek ik nog één keer mijn hand op. Of eigenlijk m’n duim. Je kunt het hè, wil ik er maar mee zeggen. Aan de andere kant van het raam – de plek waar ik meestal sta – ploft zus (12) neer op de bank. Ze past vanavond op. Voor het eerst. Het voelt als een soort overgangsrite. Een nieuw hoofdstuk in onze relatie. Ze zwaait terug. Zo van: het komt wel goed… denk ik.

Het was voor deze avond niet geluk om oppas te vinden. En toen dacht ik aan haar. Voor de Joodse wet volwassen (knipoog), er wel voor in wat bij te verdienen, bekend in huis, vertrouwd met de neefjes en – niet onbelangrijk – de neefjes met haar. Puntje van zorg is het overwicht. Dus peper ik zoons vast in dat ik ‘straks wil horen dat jullie je netjes gedragen en goed geluisterd hebben.’ ‘En anders?’, wil Tweede Zoon weten. ‘Zwaait er wat’, zeg ik streng, terwijl ik snel probeer te bedenken wat er dan zwaait.

Enigszins verrast om het feit dat zoons zonder commentaar hun donderdagse speelmaatje nu de oppas laten zijn, loop ik naar beneden. Daar staat zuslief al in de kamer voor een lesje zo-pas-ik-op-in-het-huis-van-mijn-zus en hoor ik mezelf vertellen dat ze ‘alles mag pakken waar ze zin in heeft, gewoon streng mag zijn als er toch één uit bed komt en dat ze áltijd mag bellen als het niet lukt’. Ze knikt en zegt dan gevat: ‘Echt gek, als oppas word ik ineens heel anders behandeld.’

---

“Oppassen is minder eenzaam dan ik dacht” 

Ze heeft gelijk, denk ik terwijl ik de trappers in beweging breng. Door dit oppasmoment verandert mijn zusje in mijn hoofd van een jong meisje dat geen korstjes met pitten lust (sorry zus!) naar een tiener met verantwoordelijkheid. En wát voor een verantwoordelijkheid! Hier en daar fladderen er toch wat zenuwvlinders door m’n buik. Zal het haar lukken?

Als ik twee uur later thuiskomt, lijkt ze het zonder problemen te hebben doorstaan. ‘Oudste Neef werd even wakker, toen heeft hij tien minuten met mij tv gekeken en is hij weer gaan slapen’, zegt ze grootmoedig. Ik glimlach trots terug, ze heeft het toch maar even gefixt. ‘En was het zoals je had verwacht?’, vraag ik even later op de fiets. Zus: ‘Minder eenzaam dan ik dacht. Eigenlijk wel lekker, een beetje alleen tv-kijken.’

En dus hebben we er een oppas én tiener bij. De allerleukste, als je het aan mij vraagt.