Van mijn hart

Ik werd van de week geïnterviewd en kreeg de vraag of het moederschap een baan is. Ik zei nee. ‘Waarom niet?’, vroeg de interviewer. ‘Dat zeggen ze toch altijd?’ ‘Ik vind het een beetje flauw om het moederschap met een baan te vergelijken’, reageerde ik. ‘Want meestal wordt het als argument gebruikt om een leven zonder betaalde baan te verantwoorden. Prima als je geen betaalde baan hebt natuurlijk. Vooral als je daar bewust voor hebt kunnen kiezen. Maar het moederschap vervolgens een baan noemen vind ik moeilijk. Te zakelijk. Te liefdeloos. Te voorwaardelijk.’

Het was de opmaat voor een mooi gesprek over ouderschap en keuzes maken. Keuzes die bij jou en je gezin passen. Keuzes die voortkomen uit je talenten, je situatie, je waarden, je geloof. Keuzes waarin je als gezinsleden geeft en neemt. Keuzes die leuk en minder leuk zijn, maar uiteindelijk maken dat je allemaal tot bloei komt.

Ik moet weer aan dit gesprek denken als ik het zoveelste verhaal hoor van een moeder die deze weken onder hoogspanning leeft. Haar partner is fulltime aan het werk – kan niet anders, moet van de baas, zijn werk heeft de meeste prioriteit, etc. – zij doet de kinderen. Elke dag. Full pakkage. Tussendoor en in de avonduren probeert ze háár baas tevreden te houden. Het lukt. Of eigenlijk (net) niet.


“Misschien is er alleen de keuze tussen beroerd en heel beroerd” 

Het gaat mij natuurlijk helemaal niet aan. En ik gun iedereen zijn en haar eigen keuzes. De moeilijkheid ligt bij de vraag of er wel een keuze is geweest. Voor hem én voor haar.

Ik besef natuurlijk dat ik me er nu toch mee bemoei. Of liever: het opneem voor mijn eigen sekse. Want ik gun het haar zo dat het moederschap geen baan wordt. Zakelijk (want anders lukt het niet). Liefdeloos (want moe, moe, moe). Maar nog steeds onvoorwaardelijk, want daarom doet ze dit. Dag na dag.

‘De vraag is of dit wel het moment is om keuzes te maken’, zegt manlief als hij bovenstaande woorden leest. ‘Misschien is er alleen de keuze tussen beroerd en heel beroerd’, voegt hij eraan toe. Ik knik. Er is nog zoveel te zeggen. Zoveel nuances. Ik gun je vooral de zegen van het keuzes kunnen maken. Keuzes die ervoor zorgen dat je allemaal tot bloei komt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *