Verhalen vertellen

Dat ik van verhalen houd, mag duidelijk zijn. Persoonlijke verhalen, hier op mijn blog. De verhalen van Liselotje, Kikker en Bobbi die ik voorlees aan mijn kinderen. De verhalen van al die mensen die ik als journalist mag aanhoren en opschrijven. De verhalen van de mensen om mij heen; soms hilarisch, soms treurig, soms hoopvol.

Niet voor niets hielden de verhalen die Charissa Bakema opschrijft in haar nieuwe boek ‘de verhalenkathedraal‘ mij dus in zijn greep. Echt, ik kon het boek pas wegleggen toen het uit was. Letterlijk dan, figuurlijk blijven de verhalen over verlangens, levensbepalende momenten, de liefde, verlies en de ziel me bezighouden. Ik was al gewaarschuwd door Harmen van Wijnen die in zijn voorwoord schrijft: ‘Stap in het verhaal van dit boek, het zal je raken en in beweging zetten.’ 

Ergens tussen bladzijde 1 en 198 besloot ik dan ook de verhalen in mijn leven een belangrijker plek te geven. Want zoals de ondertitel van het boek al zegt, verhalen vertellen wie je bent en waar je vandaan komt. Ik koester bijvoorbeeld de verhalen over mijn oma die overleed toen ik 7 jaar was: een pittige vrouw over wie mijn opa nog steeds met tranen in zijn ogen vertelt. Een moeder die haar zoon (mijn vader) wekelijks een overhoring spelling gaf en voor haar schoondochter (mijn moeder) als een moeder was. De oma waar ik sneeuw op m’n brood kreeg, door wie ik werd ingestopt in een speciale logeerpyjama en waar ik pas ging slapen als het panda-lampje naast de deur brandde.

Welke verhalen vertel ik? Heb ik al verteld? Of ga ik nog vertellen? Na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo in Parijs is – in dit geval pijnlijk – duidelijk geworden hoe groot de kracht van woorden, van verhalen, is. Dat zet me stil, maar maakt tegelijkertijd iets in mij wakker. Een nog grotere passie om verhalen te vertellen, maar ook om verhalen te ‘maken’. Van de bank af te komen zodat er ook daadwerkelijk iets te vertellen vált. (Het is ook een waarschuwing voor mijn moeder die in mijn tienerjaren vond dat ik echt eens wat bondiger moest gaan vertellen, ze had – toen – tenslotte nog drie kinderen 😉 ). 

Op de fiets naar de kerk vraagt Oudste Zoon wat dat groene in het water is. Ik vertel hem over zijn opa die van zijn broer 25 gulden zou krijgen als hij het water in zou fietsen. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Met kleren en al! Oudste Zoon lacht uitbundig en wil het die dag nog twee keer horen. Gekke opa.

Benieuwd naar de verhalenkathedraal? Kijk eens op broedgebied.nl.