Vier boeken

In onze slaapkamer liggen vier boeken op een stapeltje op een kist. Ik legde ze daar ooit vanwege hun binnenkant; verhalen die recht in het hart raakten, heilige verontwaardiging wakker maakten, maar inmiddels vooral liggen te verstoffen op hun plek. De afgelopen weken riepen ze ineens om aandacht. Vier boeken. Vier verhalen met als gemene deler het onrecht waar de hoofdpersonen doorheen gaan. Doorheen moeten, omdat het leven hun de slechtste kaarten bracht.

Ze lijken op de verhalen die ik als vrijwilliger bij International Justice Mission (IJM) vertel op diverse middelbare en basisscholen. Verhalen over vaak nog piepjonge meisjes die voor de camera worden gezet om mannen uit onze contreien te plezieren. Verhalen over vrouwen die van ’s ochtend vroeg tot ’s avonds laat in naaiateliers aan het werk zijn om onze kledingkasten te vullen, hun kinderen achterlatend bij opa en oma, of – erger nog – meenemen om het gezinsloon aan te vullen.

Verhalen over jongetjes, die uit vissersboten worden gegooid omdat ze met hun kleine vingertjes de netten kunnen losmaken als ze ergens aan zijn blijven haken. Het zijn verhalen over mannen die zich in de schulden steken om hun kinderen naar school te laten gaan, en daarna vastzitten in (steen)fabrieken omdat de rente hoger is dan het loon dan ze ontvangen.

Wist je dat er wereldwijd meer dan 40 miljoen mensen in slavernij leven? Nu, op dit moment. Dat zijn meer mensen dan in de trans-Atlantische tijd, de periode van de VOC.

---

“Vier boeken, als een aanklacht, een reminder én een oproep om verder te denken dan mezelf”

Waarom ik dit met je deel? Omdat de verhalen zoals hierboven geschetst een voor een naar boven komen als ik de krant lees, een talkshow kijk, een gesprek opvang bij het schoolplein. Omdat ik eraan moet denken als ik mezelf hoor klagen over alles ‘wat alwéér niet kan’, over ‘ze zullen toch niet besluiten om …’, en over ‘er helemaal klaar mee zijn’.

Wat is toch de reden dat we niet weten hoe snel we op de barricade moeten springen als ons eigen leven wordt geraakt, terwijl miljoenen onze stem – sterker nog: drastische keuzes in jouw en mijn levensstijl – al zo lang heel hard nodig hebben.

Ik laat ze daarom liggen. Die boeken op dat stapeltje. Als een aanklacht, een reminder én een oproep om verder te denken dan mezelf.

Boektitels:

De huisbediende, Tara Conklin

De ontsnapping, Joel C. Rosenberg

Stille woorden, Elizabeth Musser

Hoe ik talent voor het leven kreeg, Rodaan Al Galidi