Voor de dochters

Verbijsterd kijk ik naar de krantenpagina die op mijn schoot ligt. Mijn ogen scannen de letters wel, maar mijn hoofd kan onmogelijk begrijpen wat er nu eigenlijk wordt gezegd. Misschien zegt #JusticeforNoura je al genoeg. Noura, de 19-jarige jonge, Soedanese vrouw. Tegen haar wil uitgehuwelijkt aan een man die zijn recht op seks gewelddadig opeist. Ze verdedigt zich met een keukenmes. De man komt om. Zij wordt veroordeeld tot de doodstraf door ophanging.

Een pagina verder wordt de verbijstering zo mogelijk nog groter. India dit keer. Waar een 16-jarig meisje wordt verkracht en in brand gestoken. De derde keer in een week tijd. Het bloed kookt in mijn aderen. De combinatie onrecht en vrouwen brengt dat vaker teweeg. Want waar halen mannen – ja, het zijn er té veel die té vaak té ver over de scheef gaan – het recht vandaan deze en al die andere #metoo-vrouwen te belagen? Hoe halen ze het überhaupt in hun hoofd ergens ‘recht’ op te hebben.

Het maakt mij woedend en bezorgd. Bezorgd om al die dochters, ver weg en dichtbij, voor wie hun vrouw-zijn soms hun grootste veiligheidsrisico is. Vanwege hun cultuur. Hun religie. Vanwege armoede. Verkeerde (media)beelden. Vanwege een gebrek aan identificatiefiguren. (Te) weinig openheid. Achteloosheid misschien.

---

“Maak het verschil. Voed op. Strijd. De wereld, Noura, heeft het nodig.”

Bezorgd ben ik ook om mijn eigen mannen. Vanwege alles wat er te zien is. Alles wat normaal gevonden wordt. Noem me gerust ultraconservatief. Maar aan het lijf van een ander geen polonaise. Niet in het echt. Niet op beeld. Niet in videoclips. Niet in bushokjes. Zeker niet voor de grap. Nooit niet.

Soms vraag ik me af waar het vandaan komt. Die strijdlustigheid. De boosheid waar het vrouwen en onrecht betreft. Ik moet je het antwoord schuldig blijven. Wel roep ik je op: wees als-je-blieft een voorbeeld (met vallen en opstaan, ik weet het). Maak het verschil. Voed op. Strijd. De wereld, Noura, heeft het nodig.