Zakmes

Het begon voor de deur van groep 4. Het ‘broertje van’ liep langs. Of ik wist dat zoon een zakmes bij zich had. Ik mompelde iets, vroeg me ondertussen af of die snotaap niet iets beters te doen had en liep toen resoluut naar de klas van de betreffende zoon. Ik was er nu toch.

Mijn snelle wenken had meteen effect. ‘Wat ís er?’ riep zoon nog voor hij voor mijn neus stond. ‘Iets met een zakmes?’ Op zijn voorhoofd verscheen een frons, zijn armen gingen ik-weet-van-niks de lucht in, maar zijn ogen spraken boekdelen. ‘Heb je een zakmes in je jas?’ Zoon: ‘Nee mam, echt niet.’

Sommige dingen leer je met de jaren. Zoals het gegeven dat de waarheid bij deze zoon meestal niet in woorden, maar in de blik te vinden is. Ik: ‘En als we gaan kijken?’ Hij: ‘Nu bedoel je?’ Ik: ‘Ja, nu.’ Hij: ‘Ik zeg toch dat ik geen zakmes heb.’ Ik: ‘Oké, dan zien we dat zo vanzelf.’

Het was een risicootje. Vertrouwen en beschamen, zo dicht bij elkaar. Ik wil je geloven, zei mijn gevoel. Ik wil je opvoeden, foeterde mijn verstand.

---

“Ik liet het in mijn jaszak glijden. Thuis praten we nog wel hè”

Nog voor we bij zijn jas aankwamen, was het hoge woord eruit. ‘Oké mam, ik heb wel iets. Je moet het meteen pakken, niemand mag het zien.’ Ik knikte, voelde een gladde buitenkant en koud metaal in mijn handpalm zakken en liet het als een volleerde Bondgirl in mijn jaszak glijden. ‘Thuis praten we nog wel hè.’ Hij knikte vaag en ging ervandoor.

Op het schoolplein aangekomen hield ik het niet meer uit. Het Zwitserse zakmes van manlief was toch veel dikker en zwaarder dan dit? De lengte van dit mes, de gekke rondingen aan de zijkant …. Wat had ik eigenlijk in mijn zak?

Ik klemde mijn vingers eromheen, haalde het langzaam tevoorschijn. In mijn handpalm prijkte een kurkentrekker. Het handvat donkerrood, het ijzer glinsterend in het ochtendlicht. Een minimesje bovenin, dat wel.

Terwijl ik het metaal terug stopte in de veilige diepte van mijn zak, krulde er een glimlach om mijn lippen. Niet zeker of dat nu de juiste reactie was, stopte ik mijn hand snel in de andere jaszak. Met mijn fietssleutel tussen mijn vingers geklemd, liep ik het schoolplein af.

2 Reacties “Zakmes”

1. 

   Everhard (functie: oom)

   Op 25 mei 2022 om 21:32 uur

   En dan te bedenken dat ik zo’n 54 jaar geleden met een Zwitsers dolkmes aan mijn riem gewoon naar school ging, er takken mee afschilde en flink in mijn pink sneed, door de nagel heen. En dan in de kamer van het HdS overgeven van ingeslikt bloed en spanning.Het lemmet is nog steeds 12cm!!!!!

   Beantwoorden
   • 

     admin

     Op 30 augustus 2022 om 10:51 uur

     Haha. Die goede oude tijd. Wel pijnlijk!

     Beantwoorden